По дороге из Вильны в мястечко Ворняны , в Ворнянской волости есть 5 камней (около деревянных католических крестов) , из коих на одном, величиною в сажень, заметны сверху цифры 1814, а внизу изображен крест; а на остальных четырех , высотою в 1 аршин - сверху 1826 , а снизу такие же кресты. Первый находится от Ворнян в 1/4 версты, а остальные в 53 саженях.
страница 47
Археологическая карта Виленской губернии
Покровский
1893
poniedziałek, 22 czerwca 2009
piątek, 19 czerwca 2009
Знак об окончании Виленского военного училища.
Виленец один - и тот в поле воин!
Тут можно почитать подробнее про Виленское военное училище , которое находилось по адресу Закретная улица, д. 4 с 1864 по 1915 годы.
Бессменный часовой
"Недалеко от Вильнюса во время империалистической войны были большие продовольственные склады, которые были взорваны при отступлении русской армии в 1915 году. В 1925 году польские власти, обследуя эти места и производя раскопки, обнаружили в одном подвале русского солдата, который был в полной форме и у него были длинные волосы, которые доходили до пояса. Когда его вывели на свежий воздух, он сразу ослеп. Он мало разговаривал и только сказал, что был поставлен на пост и ждал, когда его сменят.
Русский воин прожил недолго — когда он попал на свежий воздух и на солнце, он сразу заболел и через несколько дней скончался. Никому больше не удастся узнать, откуда он был и как его звали, — свою тайну он унес в могилу. Это был русский воин, верный своей присяге".
Невероятная история о часовом который восемь лет был на посту. Подробнее читаем тут История интересная ,но без окончания...
Женская Женская мода 50-х
środa, 17 czerwca 2009
Где купить?
Miniewicz J., Polskie fortyfikacje wschodnie okresu międzywojennego w świetle dokumentów, Fortyfikacja, t.I, 1995.
poniedziałek, 8 czerwca 2009
Michał Giedroyć свой путь к престолу бога начал в Быстрице
Sługa boży Michał Giedroyć (ok. 1420-1485), zwany błogosławionym.
Pochodził z rodu kniaziów litewskich. Wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty Błogosławionych Męczenników w Bystrzycy na Litwie. Przybył do Krakowa na dalszą formację zakonną, gdzie studiował także na Akademii Krakowskiej (1461-1465), uzyskując stopień bakałarza sztuk wyzwolonych. Mimo kalectwa (był chromy) pełnił funkcję zakrystiana w zakonnym kościele św. Marka. Według tradycji w czasie modlitwy przed krzyżem świętomarkowym Jezus rzekł do niego: "Bądź cierpliwy aż do śmierci, a otrzymasz koronę życia". Zmarł w opinii świętości w dniu 4 maja 1485. Spoczywa w kościele św. Marka, gdzie też znajduje się małe muzeum jemu poświęcone zwane "Giedroycianum". Relikwie Giedroycia zostały podniesione w 1624 roku. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny.wiki
Przewodnik po Giedroycianum
Historia Zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem świętych Męczenników albo Ordo Canonicorum Regularium Sanctae Marie de Metro de Urbe de Poenitentia Beatorum Martyrum
Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem Świętych Męczenników, inaczej Cyriakowie, lub Marki. Zakon powstał w pierwszej połowie XIII wieku, na podstawie reguły św. Augustyna. Miejscem jego powstania był kościół Santa Maria de Metro w Rzymie. W roku 1256 zakon został zatwierdzony przez papieża Aleksandra IV. Były to czasy wypraw krzyżowych. Zakon opiekował się rycerzami biorącymi udział w tych wyprawach, grzebał zmarłych i sprawował inne pomocnicze funkcje. Gdy czas wypraw krzyżowych skończył się, zakon zajął się działalnością duszpasterską, a szczególnie kaznodziejstwem i spowiadaniem wiernych, prowadził też działalność edukacyjną. Strojem zakonnym był biały habit ze szkaplerzem. Nakładano na niego pelerynkę (mucet). Na szkaplerzu i na pelerynce zakonnicy nosili wyszyte czerwone serce z wbitym do niego krzyżem.
Do Polski zostali sprowadzeni z Pragi w roku 1257 przez księcia Bolesława Wstydliwego, z inicjatywy jego żony św. Kingi. Zostali osadzeni w kościele konwentualnym pod wezwaniem św. Marka, dlatego też nazywano ich w skrócie Markami. Kościół ten ufundowała św. Kinga. Mieli swoje filie również w innych miejscach Polski, m. in w Trzcianie w województwie małopolskim, Pilicy i miasteczku Bogoria w dawnym woj. sandomierskim. Zakon miał swoje siedziby jeszcze na Litwie, m.in. w opactwie Widzieniszki k. Wilna. Na początku XIX wieku zakon został skasowany. Najdłużej utrzymał się w Polsce, ostatnia jego prowincja została tu zlikwidowana w roku 1832. Kanoników od pokuty cieszących się świątobliwością życia było kilka: sługa Boży Michał Giedroyć, świątobliwy ks. Jakub Sojecki z Przyrowa oraz trzech anominowych męczenników Kanoników od Pokuty z kościoła św. Marka w Krakowie. wiki
Платье для девочки
Pochodził z rodu kniaziów litewskich. Wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty Błogosławionych Męczenników w Bystrzycy na Litwie. Przybył do Krakowa na dalszą formację zakonną, gdzie studiował także na Akademii Krakowskiej (1461-1465), uzyskując stopień bakałarza sztuk wyzwolonych. Mimo kalectwa (był chromy) pełnił funkcję zakrystiana w zakonnym kościele św. Marka. Według tradycji w czasie modlitwy przed krzyżem świętomarkowym Jezus rzekł do niego: "Bądź cierpliwy aż do śmierci, a otrzymasz koronę życia". Zmarł w opinii świętości w dniu 4 maja 1485. Spoczywa w kościele św. Marka, gdzie też znajduje się małe muzeum jemu poświęcone zwane "Giedroycianum". Relikwie Giedroycia zostały podniesione w 1624 roku. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny.wiki
Przewodnik po Giedroycianum
Historia Zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem świętych Męczenników albo Ordo Canonicorum Regularium Sanctae Marie de Metro de Urbe de Poenitentia Beatorum Martyrum
Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem Świętych Męczenników, inaczej Cyriakowie, lub Marki. Zakon powstał w pierwszej połowie XIII wieku, na podstawie reguły św. Augustyna. Miejscem jego powstania był kościół Santa Maria de Metro w Rzymie. W roku 1256 zakon został zatwierdzony przez papieża Aleksandra IV. Były to czasy wypraw krzyżowych. Zakon opiekował się rycerzami biorącymi udział w tych wyprawach, grzebał zmarłych i sprawował inne pomocnicze funkcje. Gdy czas wypraw krzyżowych skończył się, zakon zajął się działalnością duszpasterską, a szczególnie kaznodziejstwem i spowiadaniem wiernych, prowadził też działalność edukacyjną. Strojem zakonnym był biały habit ze szkaplerzem. Nakładano na niego pelerynkę (mucet). Na szkaplerzu i na pelerynce zakonnicy nosili wyszyte czerwone serce z wbitym do niego krzyżem.
Do Polski zostali sprowadzeni z Pragi w roku 1257 przez księcia Bolesława Wstydliwego, z inicjatywy jego żony św. Kingi. Zostali osadzeni w kościele konwentualnym pod wezwaniem św. Marka, dlatego też nazywano ich w skrócie Markami. Kościół ten ufundowała św. Kinga. Mieli swoje filie również w innych miejscach Polski, m. in w Trzcianie w województwie małopolskim, Pilicy i miasteczku Bogoria w dawnym woj. sandomierskim. Zakon miał swoje siedziby jeszcze na Litwie, m.in. w opactwie Widzieniszki k. Wilna. Na początku XIX wieku zakon został skasowany. Najdłużej utrzymał się w Polsce, ostatnia jego prowincja została tu zlikwidowana w roku 1832. Kanoników od pokuty cieszących się świątobliwością życia było kilka: sługa Boży Michał Giedroyć, świątobliwy ks. Jakub Sojecki z Przyrowa oraz trzech anominowych męczenników Kanoników od Pokuty z kościoła św. Marka w Krakowie. wiki
Платье для девочки
niedziela, 7 czerwca 2009
Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej
Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej - pierwsze polskie naukowe pismo etnograficzne i folklorystyczne, wydawane w latach 1877-1895 staraniem Komisji Antropologicznej Akademii Umiejętności w Krakowie. Redaktorem pisma był Izydor Kopernicki, a publikowali w nim m.in. Oskar Kolberg i Zygmunt Gloger.
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 1
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 4
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 5
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 6
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 9
Ukazywały się w nim materiały z ziem ukraińskich ,białoruskich, litewskich, łotewskich, monografie ogólne i szczegółowe, folklor.
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 1
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 4
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 5
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 6
* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 9
Ukazywały się w nim materiały z ziem ukraińskich ,białoruskich, litewskich, łotewskich, monografie ogólne i szczegółowe, folklor.
Наполеоновские пуговицы
Реконструкция по Waterloo 1815
Вот они покупатели вашей копанины по Наполеону. Всмотритесь в эти лица)
Вот эти люди и вбахивают тысячи ойро в аутентичные вещи по периоду Наполеоновских войн.
Вот они покупатели вашей копанины по Наполеону. Всмотритесь в эти лица)
Вот эти люди и вбахивают тысячи ойро в аутентичные вещи по периоду Наполеоновских войн.
Oltarz kosciola sw. Teresy w Wilnie
Kościół św. Teresy z Avila – barokowy, katolicki, kościół wileński, zbudowany w latach 1635-1650 z fundacji Stefana Paca. Kościół jest połączony z Ostrą Bramą, stąd zwany jest też Ostrobramskim.
Wystrój wnętrza, projektu Jana Krzysztofa Glaubitza, pochodzi z XVIII w., gdyż pierwotne wyposażenie uległo zniszczeniu w wyniku pożaru w 1760 r. Wystrój jest jednolity, rokokowy. Na sklepieniu freski przedstawiające żywot św. Teresy w oprawie stiukowej. Bogato zdobiony ołtarz główny przedstawia ekstazę św. Teresy. W 8 ołtarzach bocznych znajduje się wiele cennych malowideł autorstwa m.in. Szymona Czechowicza i Kanuta Rusieckiego.
50s New Look
Wystrój wnętrza, projektu Jana Krzysztofa Glaubitza, pochodzi z XVIII w., gdyż pierwotne wyposażenie uległo zniszczeniu w wyniku pożaru w 1760 r. Wystrój jest jednolity, rokokowy. Na sklepieniu freski przedstawiające żywot św. Teresy w oprawie stiukowej. Bogato zdobiony ołtarz główny przedstawia ekstazę św. Teresy. W 8 ołtarzach bocznych znajduje się wiele cennych malowideł autorstwa m.in. Szymona Czechowicza i Kanuta Rusieckiego.
50s New Look
sobota, 6 czerwca 2009
Druja ruiny kościoła
Druja (gub. wileńska) ruiny kościoła podominikańskiego zamkniętego przez władze administracyjne w r. 1832, a obecnie r. 1909 z rozporządzenia Synodu burzonego.
Historja powiatu brasławskiego
Historja powiatu brasławskiego
Otton Hedemann
Wilno
1930
Otton Hedemann będąc z zamiłowania historykiem zajął się badaniami nad dziejami Polski północno-wschodniej. Od 1922 roku był nauczycielem w gimnazjum brasławskim. Wydał w 1930 roku „Historię powiatu brasławskiego” i inne prace z historii Brasławszczyzny.
Otton Hedemann
Wilno
1930
Otton Hedemann będąc z zamiłowania historykiem zajął się badaniami nad dziejami Polski północno-wschodniej. Od 1922 roku był nauczycielem w gimnazjum brasławskim. Wydał w 1930 roku „Historię powiatu brasławskiego” i inne prace z historii Brasławszczyzny.
Jerzy Petersburski - Утомлённое солнце
Ежи Петерсбурский (в годы жизни в СССР известный как Ежи (Юрий, Георгий) Петербургский, в Аргентине — как George Petersburski; польск. Jerzy Petersburski; 20 апреля 1897, Варшава — 7 октября 1979) — польский дирижёр и композитор. Автор музыки романса «Утомлённое солнце» и песни «Синий платочек».
По линии матери происходил из известной еврейской клезмерской семьи Мелодиста (Melodysta), среди членов которой были композиторы А. Мелодиста (автор шлягеров Fiakier и Ja chcę tak naprawdę, отец матери Петербурского Паулины), Генрик Голд (Henryk Gold, 1899—1977) и Артур Голд (Artur Gold, 1897—1943). Учился в Варшавской консерватории, затем в Вене. В 1922 году вместе с кузеном Артуром организовал джазовый оркестр Голда и Петербурского. С 1926 года работал в оркестре варшавского театра-кабаре «Qui Pro Quo» вместе со своими двоюродными братьями Генриком и Артуром Голдами (последний был основателем и дирижёром оркестра).
Автор оперетт, музыки ко многим польским кинофильмам 1930-х гг., песен. Наибольшую известность Петерсбурскому принесли его танго: «О донна Клара», «Уж никогда», «Маленькое счастье», «Ты сам мне говорил», «Ты и эта гитара», «Вино любви», «Признайся мне» и другие. Среди самых знаменитых танго Петерсбурского — и танго «Последнее воскресенье» (польск. To ostatnia niedziela) на слова Зенона Фридвальда, появившееся в 1936 г. и впервые исполненное Мечиславом Фоггом; это танго приобрело особую популярность в СССР, где в конце 1930-х гг. были исполнены и записаны по меньшей мере три его версии (с различными русскими текстами), из которых в историю вошла версия джаз-оркестра Александра Цфасмана «Утомлённое солнце».
После раздела Польши в 1939 году Ежи Петерсбурский оказался в отошедшем к Советскому Союзу Белостоке и в конце 1939 года возглавил здесь Белорусский республиканский джаз-оркестр в составе 25 человек.
Известно, что после войны Ежи Петерсбурский эмигрировал, с 1949 по 1967 жил в Аргентине и работал в Teatro El Nacional в Буэнос-Айресе капельмейстером.
W roku 1967 wrócił na stałe do Polski. W 1969 urodził się jego syn Jerzy Petersburski Jr.
Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. wiki
По линии матери происходил из известной еврейской клезмерской семьи Мелодиста (Melodysta), среди членов которой были композиторы А. Мелодиста (автор шлягеров Fiakier и Ja chcę tak naprawdę, отец матери Петербурского Паулины), Генрик Голд (Henryk Gold, 1899—1977) и Артур Голд (Artur Gold, 1897—1943). Учился в Варшавской консерватории, затем в Вене. В 1922 году вместе с кузеном Артуром организовал джазовый оркестр Голда и Петербурского. С 1926 года работал в оркестре варшавского театра-кабаре «Qui Pro Quo» вместе со своими двоюродными братьями Генриком и Артуром Голдами (последний был основателем и дирижёром оркестра).
Автор оперетт, музыки ко многим польским кинофильмам 1930-х гг., песен. Наибольшую известность Петерсбурскому принесли его танго: «О донна Клара», «Уж никогда», «Маленькое счастье», «Ты сам мне говорил», «Ты и эта гитара», «Вино любви», «Признайся мне» и другие. Среди самых знаменитых танго Петерсбурского — и танго «Последнее воскресенье» (польск. To ostatnia niedziela) на слова Зенона Фридвальда, появившееся в 1936 г. и впервые исполненное Мечиславом Фоггом; это танго приобрело особую популярность в СССР, где в конце 1930-х гг. были исполнены и записаны по меньшей мере три его версии (с различными русскими текстами), из которых в историю вошла версия джаз-оркестра Александра Цфасмана «Утомлённое солнце».
После раздела Польши в 1939 году Ежи Петерсбурский оказался в отошедшем к Советскому Союзу Белостоке и в конце 1939 года возглавил здесь Белорусский республиканский джаз-оркестр в составе 25 человек.
Известно, что после войны Ежи Петерсбурский эмигрировал, с 1949 по 1967 жил в Аргентине и работал в Teatro El Nacional в Буэнос-Айресе капельмейстером.
W roku 1967 wrócił na stałe do Polski. W 1969 urodził się jego syn Jerzy Petersburski Jr.
Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. wiki
poniedziałek, 1 czerwca 2009
Славянское жилище в Северо-Западном крае. Алексей Харузин
Славянское жилище в Северо-Западном крае.
Алексей Харузин
Вильна
1907
Книга основана на шестилетних личных наблюдениях автора над жилищами славян в губерниях: Виленской, Ковенской, Гродненской, Витебской, Могилевской и Минской, затем в Привисленском крае, в Галиции, Силезии, Штирии, Каринтии, Крайне, Истрии, Австрийском и Венгерском Приморьях, Хорватии, Боснии, Герцеговине, Далмации и Черногории.
60 планов различных жилищ в тексте и 202 фотографии, выполненные автором.
Алексей Харузин
Вильна
1907
Книга основана на шестилетних личных наблюдениях автора над жилищами славян в губерниях: Виленской, Ковенской, Гродненской, Витебской, Могилевской и Минской, затем в Привисленском крае, в Галиции, Силезии, Штирии, Каринтии, Крайне, Истрии, Австрийском и Венгерском Приморьях, Хорватии, Боснии, Герцеговине, Далмации и Черногории.
60 планов различных жилищ в тексте и 202 фотографии, выполненные автором.
Subskrybuj:
Posty (Atom)