Major Łupaszko i jego żołnierze

Muzyczny hołd dla żołnierzy V Wileńskiej Brygady AK i jej dowódcy majora Łupaszki

Kresy Rzeczypospolitej

Монеты России Узденикова

Отличное издание с хорошими иллюстрациями в помощь нумизмату Монеты России авторства В. В. Узденикова.
Книга "Монеты России" посвящена монетам императорского периода России и имеет целью не столько дать перечень монет и систематизацию и описание, а наиболее полно показать весь комплекс достаточно сложных, порой еще требующих решения вопросов, связанных с производством и обращением этих монет, с их влиянием на экономику и общественно-политическую жизнь России.

Русские самовары

Купил на днях отличную книгу о самоварах. Это сборник очерков о возникновении самовара, о развитии самоварного дела в России, об устройстве, назначении, принципах работы русского самовара, его художественной, исторической ценности. С ее помощью определил происхождение самоваров попавших в мою коллекцию.
Сама книга называется Самовары России и написана коллективом авторов: Л. В. Бритенкова, Н. В. Григорьева, С. П. Калиничев

Описание от издателей:

Это первое за последние 20 лет издание, посвященное самоварам и самоварному делу в России. Книга уникальна как широтой охвата, так и иллюстрациями - фотографиями уникальных самоваров из музейных и частных собраний. Это сборник очерков о возникновении самовара, о развитии самоварного дела в России, об устройстве, назначении, принципах работы русского самовара, его художественной, исторической ценности.

Я нашел Самовары России на азоне, оттуда и заказывал.

Юбка карандаш выкройка

Белоруссия и Литва

Белоруссия и Литва
Исторические судьбы Северо-Западного края. Минская, Ковенская, Виленская, Могилёвская, Гродненская и Витебская губерния.
1890.

Северо-Западный край включал в себя губернии Виленскую, Ковенскую, Гродненскую, Минскую, Витебскую и Могилевскую.

Адрес-календарь Виленского генерал-губернаторства на 1868 год

Адрес-календарь Виленского генерал-губернаторства на 1868 год
А.Сементовский
СПб.
1868
Архив в 2 частях: 100 Мб и 79,54 Мб.

Учреждения и чины разных ведомств по губерниям.

Статистика крестьянских дворов Виленской губернии

Статистика крестьянских дворов Виленской губернии.
Вильна
1895

В 1887 г. всех жителей в Виленской губ. считалось 1314507 ч. Из них православных было 356609 ч., раскольников разных сект 24129 ч., римско-католического 723499 ч., евангелическо-лютеранского вероисповедания 2939 ч., евангелич.-реформатского 321, еврейского 203379 ч., караимского 619 и магометанского 3015. По сословиям больше всего было крестьян — 871725 ч., затем мещан и цеховых — 319056, дворян потомственных — 41137.

Вся Россия за 1902 год

"Вся Россия за 1902 год".
Издание А.С.Суворина.
1902.
Отрывок Виленская губерния, столбцы 73-102. стр 12.

Александра Бруштейн. Дорога уходит в даль

Детство Саши Яновской проходит в дореволюционном Вильно . Трилогия правдиво и убедительно повествует о постепенном отходе Саши от наивных иллюзий раннего детства и познании ею многих негативных сторон жизни. Писательница раскрывает противоречия между светлыми мечтами детей и подростков и горькой реальностью взрослого мира. Читать книгу

Александра Бруштейн Родилась в семье доктора Якова Выгодского (1857–1941). Окончила бестужевские высшие женские курсы. Участвовала в революционном движении, работала в организации «Политический красный крест помощи политическим заключенным и ссыльным революционерам» (1907-1917).
После Октябрьской революции участвовала в кампании по ликвидации безграмотности, организовывала в Петрограде школы грамоты, занималась созданием репертуара для детских театров.
Создала более 60 пьес, главным образом для детей и юношества, и оригинальных обработок классики. Наиболее известна автобиографическая трилогия «Дорога уходит в даль…»: «Дорога уходит в даль…» (1956), «В рассветный час» (1958), «Весна» (1961)(См. здесь её подробнейший рассказ о деле Дрейфуса). Автор книги театральных воспоминаний «Страницы прошлого» (1952). Сборник пьес издан в 1956 году.

Нейлоновые чулки

Widok na Wilię. 1902 ROK

Wilno 1902 rok


50’s Rock N’ Roll dress

Ogolny widok na Górę Zamkową i Wilię

ВИЛЕНСКАЯ ГУБЕРНИЯ :Фотографы и фотографические ателье Вильно

Вильна
Антовиль Гирша
«Арс» (Татарская, 1)
Атроская А.И.
Бак Эфроим
Бачанский Р.
Бембновский Бронислав
Боярский-Шлейфер Давид
Бульбер М. (Большая, 52)
Бурбекль Юлиан
Бутковские Мир и Леон (Конная, д.Гомолицкого)
Бутурлин Алексей
Ганцвол Леон*
Германович*
Гриневич Владислав
Даукша Адам
Довмонт В. (Большая, 10)
Колодный Ошер
Обер-Талер М.*
Рапопорт Мариама
Серебрин Н.*
Следзинская Анна
Сморгонский Ицка-Меер
Страусс Екатерина (Большая, д.Бунко)
Страусс и Бржозовский
Струневич Адольф (Большая, д.Духова монастыря)
Флери Станислав (Большая, д.Врублевского, 70)
«Флора»
«Фортуна» (Замковая)
Хацкелевич Ревека
Ходзько Тиберий
«Т.Ходзько». Лебедев Н.
Хонович Ицка (Большая, д. Котвича, д.Тызенхауза)
Циновец А.З. (уг. Георгиевского пр. и Юрьевского пер., 4)*
Чехович Юзеф
Чиж Вячеслав и Генрих (Островоротная, д.Козеллы)
Чиж Ф.
Чиж и Лопатинский
Эльхонес Айзик
Дисна
Шиф Абрам Аронович
Лида
Блосфельд Александр Александрович
Хазанович Гирша
Свенцяны
Шефтель Вульф Шоломович
Сморгонь
Кевлич Антон Феофанович
Шер Шмуиль Янкелевич

Информация отсюда

Memoryał w sprawie rozwiązania problemu ziem W. Ks. Litewskiego

Memoryał w sprawie rozwiązania problemu ziem W. Ks. Litewskiego, złożony Radzie Stanu w Warszawie dnia 1 września 1918 r. przez Litewskie Biuro Informacyjne w Krakowie

Kraków
1918

Kresy wschodnie : Litwa i Białoruś, Podlasie i Chełmszczyzna, Galicya Wschodnia, Ukraina

Kresy wschodnie : Litwa i Białoruś, Podlasie i Chełmszczyzna, Galicya Wschodnia, Ukraina
Leon Wasilewski
Warszawa 1917

Kresy wschodnie Rzeczypospolitej



Rockabilly Bandana

Polacy i Polskość na Litwie i Rusi.

Polacy i Polskość na Litwie i Rusi.
Edward Maliszewski
Warszawa 1914

Kresy Wschodnie Rzeczypospolitej - historia
Broszurka zawiera dokładne wykazy Guberni i własności należących do poszczególnych narodowości.Liczbę zamieszkałych w nich Polaków, nazwiska właścicieli majątków.

Polska północno-wschodnia.

Przewodnik po Polsce w 4 tomach. T. 1, Polska północno-wschodnia.
Lenartowicz, Stanisław. Red.
Związek Polskich Towarzystw Turystycznych
1935
Zawiera 16 map i 4 plany miast

Żywioł polski na ziemiach litewskich

Żywioł polski na ziemiach litewskich : ze szczególnym uwzględnieniem obszarów okupowanych przez mocarstwa centralne : stosunki ludnościowe i własność ziemska : szkic statystyczny z mapką i tablicami w tekście
Świechowski, Marian
Wilno
1917

Litwa - stosunki etniczne - 20 w

Statystyczne topograficzne i historyczne opisanie Gubernii Podolskiey z rycinami i mappami

Wilno
1823

Statystyczne topograficzne i historyczne opisanie Gubernii Podolskiey z rycinami i mappami T.3 - Marczyński, Wawrzyniec.

Statystyczne topograficzne i historyczne opisanie Gubernii Podolskiey z rycinami i mappami T.2 - Marczyński, Wawrzyniec.

Statystyczne topograficzne i historyczne opisanie Gubernii Podolskiey z rycinami i mappami T.1 - Marczyński, Wawrzyniec.

Lista strat Wojska Polskiego.

Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920.
Polska: straty bojowe 1918-1920 spis
Wojskowe Biuro Historyczne, Warszawa
1934
Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920

Historya piechoty polskiej - monografia historyczna

Historya piechoty polskiej. Konstanty Górski.
Kraków
1893
piechota polska 15/18w. polskie siły zbrojne, wojsko polskie

Historya piechoty polskiej

Вильно - Кривой город

Кривой город – Вильно // Краткие сообщения Института истории материальной культуры. Вып. 11. М.- Л., 1945. С. 114–125. Голубович В., Голубович Е.

Для определения времени возникновения городища имеет, несомненно, значение самое название "Кривой город" и вопрос его происхождения. Во всех источниках, на различных языках его названия сходны, а именно – являются переводом славянского "кривой", - "Curvum castrum", "Krziwigrod" и "Кривой город". Однако можно предполагать, что первоначальное его название могло иметь и другое значение. Вопрос о связи названия "Кривой" с топографической кривизной возбуждает сомнение, так как город не стоял на какой-нибудь выдающейся кривизне. Общепринятое в XIV в. обозначение городища термином "Кривой город", возможно, скрывает в себе более древнее название, связанное с предполагаемыми основателями этого города, а именно – с кривичами. Происхождение названия "кривой" от "кривичи" вполне вероятно. Этому не противоречит также и самая история виленских земель. Древнерусское городище Вильно могло существовать как "Кривич-город" уже в XI – XII вв., когда полоцкому княжеству принадлежала и часть литовских земель.

1. Кривой город – Вильно мог быть основан кривичами во время расширения территории кривицкого княжества в раннефеодальную эпоху на запад.
2. Еще до времени княжения Гедимина Кривой город развился и вырос в такое значительное поселение, что Гедимин, если верить письменной традиции, счел нужным перенести сюда столицу Великого княжества Литовского.

Такое развитие исторических событий может уяснить многие моменты, связанные с начальными этапами жизни Вильно. Необходимо, однако, помнить, что все выдвинутые предположения найдут подтверждение или, наоборот, будут опровергнуты лишь в результате дальнейшего археологического изучения остатков древнего о города на горе Алтария.

Wjazd sowieckiej kawalerii do Wilna

http://www.rp.pl/galeria/55362,12,296000.html

Zula Pogorzelska

Piosenka z wczesnej farsy dźwiękowej "Romeo i Julcia" z 1933 roku.

Zula Pogorzelska, właśc. Zofia Pogorzelska (ur. 1896 lub 1898 w Eupatorii, zm. 10 lutego 1936 w Wilnie) – polska śpiewaczka, aktorka filmowa, teatralna i tancerka kabaretowa. Debiutowała w 1919 w teatrze Bagatela, występowała w warszawskich teatrach: Qui Pro Quo, Cyganeria, Perskie Oko i Morskie Oko.

wiki

Мястечко Ворняны, Ворнянская волость, Виленский уезд

По дороге из Вильны в мястечко Ворняны , в Ворнянской волости есть 5 камней (около деревянных католических крестов) , из коих на одном, величиною в сажень, заметны сверху цифры 1814, а внизу изображен крест; а на остальных четырех , высотою в 1 аршин - сверху 1826 , а снизу такие же кресты. Первый находится от Ворнян в 1/4 версты, а остальные в 53 саженях.

страница 47
Археологическая карта Виленской губернии
Покровский
1893

Знак об окончании Виленского военного училища.

Виленец один - и тот в поле воин!

Тут можно почитать подробнее про Виленское военное училище , которое находилось по адресу Закретная улица, д. 4 с 1864 по 1915 годы.

Бессменный часовой

"Недалеко от Вильнюса во время империалистической войны были большие продовольственные склады, которые были взорваны при отступлении русской армии в 1915 году. В 1925 году польские власти, обследуя эти места и производя раскопки, обнаружили в одном подвале русского солдата, который был в полной форме и у него были длинные волосы, которые доходили до пояса. Когда его вывели на свежий воздух, он сразу ослеп. Он мало разговаривал и только сказал, что был поставлен на пост и ждал, когда его сменят.
Русский воин прожил недолго — когда он попал на свежий воздух и на солнце, он сразу заболел и через несколько дней скончался. Никому больше не удастся узнать, откуда он был и как его звали, — свою тайну он унес в могилу. Это был русский воин, верный своей присяге".

Невероятная история о часовом который восемь лет был на посту. Подробнее читаем тут История интересная ,но без окончания...

Женская Женская мода 50-х

Где купить?

Miniewicz J., Polskie fortyfikacje wschodnie okresu międzywojennego w świetle dokumentów, Fortyfikacja, t.I, 1995.

Michał Giedroyć свой путь к престолу бога начал в Быстрице

Sługa boży Michał Giedroyć (ok. 1420-1485), zwany błogosławionym.

Pochodził z rodu kniaziów litewskich. Wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty Błogosławionych Męczenników w Bystrzycy na Litwie. Przybył do Krakowa na dalszą formację zakonną, gdzie studiował także na Akademii Krakowskiej (1461-1465), uzyskując stopień bakałarza sztuk wyzwolonych. Mimo kalectwa (był chromy) pełnił funkcję zakrystiana w zakonnym kościele św. Marka. Według tradycji w czasie modlitwy przed krzyżem świętomarkowym Jezus rzekł do niego: "Bądź cierpliwy aż do śmierci, a otrzymasz koronę życia". Zmarł w opinii świętości w dniu 4 maja 1485. Spoczywa w kościele św. Marka, gdzie też znajduje się małe muzeum jemu poświęcone zwane "Giedroycianum". Relikwie Giedroycia zostały podniesione w 1624 roku. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny.wiki

Przewodnik po Giedroycianum

Historia Zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem świętych Męczenników albo Ordo Canonicorum Regularium Sanctae Marie de Metro de Urbe de Poenitentia Beatorum Martyrum

Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem Świętych Męczenników, inaczej Cyriakowie, lub Marki. Zakon powstał w pierwszej połowie XIII wieku, na podstawie reguły św. Augustyna. Miejscem jego powstania był kościół Santa Maria de Metro w Rzymie. W roku 1256 zakon został zatwierdzony przez papieża Aleksandra IV. Były to czasy wypraw krzyżowych. Zakon opiekował się rycerzami biorącymi udział w tych wyprawach, grzebał zmarłych i sprawował inne pomocnicze funkcje. Gdy czas wypraw krzyżowych skończył się, zakon zajął się działalnością duszpasterską, a szczególnie kaznodziejstwem i spowiadaniem wiernych, prowadził też działalność edukacyjną. Strojem zakonnym był biały habit ze szkaplerzem. Nakładano na niego pelerynkę (mucet). Na szkaplerzu i na pelerynce zakonnicy nosili wyszyte czerwone serce z wbitym do niego krzyżem.

Do Polski zostali sprowadzeni z Pragi w roku 1257 przez księcia Bolesława Wstydliwego, z inicjatywy jego żony św. Kingi. Zostali osadzeni w kościele konwentualnym pod wezwaniem św. Marka, dlatego też nazywano ich w skrócie Markami. Kościół ten ufundowała św. Kinga. Mieli swoje filie również w innych miejscach Polski, m. in w Trzcianie w województwie małopolskim, Pilicy i miasteczku Bogoria w dawnym woj. sandomierskim. Zakon miał swoje siedziby jeszcze na Litwie, m.in. w opactwie Widzieniszki k. Wilna. Na początku XIX wieku zakon został skasowany. Najdłużej utrzymał się w Polsce, ostatnia jego prowincja została tu zlikwidowana w roku 1832. Kanoników od pokuty cieszących się świątobliwością życia było kilka: sługa Boży Michał Giedroyć, świątobliwy ks. Jakub Sojecki z Przyrowa oraz trzech anominowych męczenników Kanoników od Pokuty z kościoła św. Marka w Krakowie. wiki

Платье для девочки

Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej

Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej - pierwsze polskie naukowe pismo etnograficzne i folklorystyczne, wydawane w latach 1877-1895 staraniem Komisji Antropologicznej Akademii Umiejętności w Krakowie. Redaktorem pisma był Izydor Kopernicki, a publikowali w nim m.in. Oskar Kolberg i Zygmunt Gloger.

* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 1

* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 4

* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 5

* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 6

* Zbiór Wiadomości do Antropologii Krajowej, T. 9

Ukazywały się w nim materiały z ziem ukraińskich ,białoruskich, litewskich, łotewskich, monografie ogólne i szczegółowe, folklor.

Наполеоновские пуговицы

Реконструкция по Waterloo 1815

Вот они покупатели вашей копанины по Наполеону. Всмотритесь в эти лица)
Вот эти люди и вбахивают тысячи ойро в аутентичные вещи по периоду Наполеоновских войн.

Oltarz kosciola sw. Teresy w Wilnie

Kościół św. Teresy z Avila – barokowy, katolicki, kościół wileński, zbudowany w latach 1635-1650 z fundacji Stefana Paca. Kościół jest połączony z Ostrą Bramą, stąd zwany jest też Ostrobramskim.

Wystrój wnętrza, projektu Jana Krzysztofa Glaubitza, pochodzi z XVIII w., gdyż pierwotne wyposażenie uległo zniszczeniu w wyniku pożaru w 1760 r. Wystrój jest jednolity, rokokowy. Na sklepieniu freski przedstawiające żywot św. Teresy w oprawie stiukowej. Bogato zdobiony ołtarz główny przedstawia ekstazę św. Teresy. W 8 ołtarzach bocznych znajduje się wiele cennych malowideł autorstwa m.in. Szymona Czechowicza i Kanuta Rusieckiego.




50s New Look

Druja ruiny kościoła

Druja (gub. wileńska) ruiny kościoła podominikańskiego zamkniętego przez władze administracyjne w r. 1832, a obecnie r. 1909 z rozporządzenia Synodu burzonego.

Druja magdeburskie miasto

Druja magdeburskie miasto
Hedemann Otton
Wilno, 1934

Historja powiatu brasławskiego

Historja powiatu brasławskiego
Otton Hedemann
Wilno
1930

Otton Hedemann będąc z zamiłowania historykiem zajął się badaniami nad dziejami Polski północno-wschodniej. Od 1922 roku był nauczycielem w gimnazjum brasławskim. Wydał w 1930 roku „Historię powiatu brasławskiego” i inne prace z historii Brasławszczyzny.

Wilno dawne

Марka 1822 rok
Widok dawnego Wilna z krótkiém obiaśnieniem
Czerski, Stanisław

Jerzy Petersburski - Утомлённое солнце

Ежи Петерсбурский (в годы жизни в СССР известный как Ежи (Юрий, Георгий) Петербургский, в Аргентине — как George Petersburski; польск. Jerzy Petersburski; 20 апреля 1897, Варшава — 7 октября 1979) — польский дирижёр и композитор. Автор музыки романса «Утомлённое солнце» и песни «Синий платочек».

По линии матери происходил из известной еврейской клезмерской семьи Мелодиста (Melodysta), среди членов которой были композиторы А. Мелодиста (автор шлягеров Fiakier и Ja chcę tak naprawdę, отец матери Петербурского Паулины), Генрик Голд (Henryk Gold, 1899—1977) и Артур Голд (Artur Gold, 1897—1943). Учился в Варшавской консерватории, затем в Вене. В 1922 году вместе с кузеном Артуром организовал джазовый оркестр Голда и Петербурского. С 1926 года работал в оркестре варшавского театра-кабаре «Qui Pro Quo» вместе со своими двоюродными братьями Генриком и Артуром Голдами (последний был основателем и дирижёром оркестра).

Автор оперетт, музыки ко многим польским кинофильмам 1930-х гг., песен. Наибольшую известность Петерсбурскому принесли его танго: «О донна Клара», «Уж никогда», «Маленькое счастье», «Ты сам мне говорил», «Ты и эта гитара», «Вино любви», «Признайся мне» и другие. Среди самых знаменитых танго Петерсбурского — и танго «Последнее воскресенье» (польск. To ostatnia niedziela) на слова Зенона Фридвальда, появившееся в 1936 г. и впервые исполненное Мечиславом Фоггом; это танго приобрело особую популярность в СССР, где в конце 1930-х гг. были исполнены и записаны по меньшей мере три его версии (с различными русскими текстами), из которых в историю вошла версия джаз-оркестра Александра Цфасмана «Утомлённое солнце».

После раздела Польши в 1939 году Ежи Петерсбурский оказался в отошедшем к Советскому Союзу Белостоке и в конце 1939 года возглавил здесь Белорусский республиканский джаз-оркестр в составе 25 человек.

Известно, что после войны Ежи Петерсбурский эмигрировал, с 1949 по 1967 жил в Аргентине и работал в Teatro El Nacional в Буэнос-Айресе капельмейстером.

W roku 1967 wrócił na stałe do Polski. W 1969 urodził się jego syn Jerzy Petersburski Jr.
Zmarł w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim. wiki

Славянское жилище в Северо-Западном крае. Алексей Харузин

Славянское жилище в Северо-Западном крае.
Алексей Харузин
Вильна
1907
Книга основана на шестилетних личных наблюдениях автора над жилищами славян в губерниях: Виленской, Ковенской, Гродненской, Витебской, Могилевской и Минской, затем в Привисленском крае, в Галиции, Силезии, Штирии, Каринтии, Крайне, Истрии, Австрийском и Венгерском Приморьях, Хорватии, Боснии, Герцеговине, Далмации и Черногории.
60 планов различных жилищ в тексте и 202 фотографии, выполненные автором.

Opisanie statystyczne miasta Wilna

Opisanie statystyczne miasta Wilna
MICHAŁ BALINSKI
statystyka miejska
Wilno
1835

Zburzenie murów obronnych Wilna

Zburzenie murów obronnych Wilna (1799-1805)
Leonid Żytkowicz
Wilno
1933
Niewielka rozmiarami praca p. Żytkowicza jest cen-
nym przyczynkiem do dziejów dawnego Wilna.
Przedstawia ona stan obwarowań wileńskich pod koniec wieku XVIII,
kiedy straciły one swe dawne znaczenie obronne i były
poważną przeszkodą w dalszem rozszerzaniu się miasta.
Go też u schyłku XVlll i w początku XIX wieku uległy
całkowitemu zburzeniu.

Rejestr Wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1528 roku

ПЕРЕПИСЬ ВОЙСКА ВЕЛИКОГО КНЯЖЕСТВА ЛИТОВСКОГО 1528 ГОДА.
Переписи войска 1528, 1565, 1567
Rejestr Wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1528.. roku

Spis pracowników Ministerstwa Rolnictwa oraz leśników

Spis leśników 1928

Ministerstwo Rolnictwa 322 - 323
Białowieża 324 -326
Bydgoszcz 328 - 331
Lwów 335 - 338
ŁUCK 341 - 343
Poznań 343 - 346
Radom 348-351
Siedlce 351-354
Toruń 354-357
Warszawa 357 - 361
Wilno 364 - 366

Spis szlachty powiatu lidzkiego

Szlachta lidzka
Spis szlachty powiatu lidzkiego wykonany został na podstawie metryk kościelnych XIX wieku z 23 parafii, które są wiarygodnymi dowodami pochodzenia szlacheckiego wyżej wymienionych rodzin.

Powiat Lidzki w pierwszej połowie XIX wieku zamieszkiwało około 80 tys. mieszkańców. Zawierał w 1828 r. 23 parafie rzymsko - katolickie: lidzką, białohrudzką, nieciecką, jelnieńską, żyrmuńską, woronowską, bieniakońską, osowską, ejszyską, nacką, raduńską, zabłocką, wasiliską, wawiórską, iszczołnską, żołudzką, lacką, nowodworską, szczuczyńską, różankowską i dziembrowską, szejbakpolską, koleśnicką. Parafie te należały do dwóch dziekanatów: lidzkiego i raduńskiego.

Opis dworu Ławaryszki

Opis dworu w Ławaryszkach 1799 rok:

Od przyjazdu samego droga z miasteczka prostą linią idąca do dworu, stoi brama ze słupów brusowych zrobiona, z wrotami do zamykania, naprzeciw zaś tej bramy prostą linię budynek mieszkalny nowy, do którego wchodząc do sieni drzwi z tarcic stolarskiej roboty, na zawiasach i krukach żelaznych, z klamką i zaszczepką, wszedłszy zaś do niej po prawej ręce kominek i piec z cegieł reperacji już potrzebujący. W pierwszej zaś stancji okien trzy, każde w sobie po ośm szyb dużych szkła białego mające, obok tej stancji komorka, do niej drzwi z tarcic stolarskiej roboty, w tej komorce dwa okna takoż ze szkła białego po ośm szyb w sobie mające już w części popsute, piec piekarniany z cegieł z kominem na dach wyprowadzonym. Przy tej komorce spiżarnia, okienko w tej spiżarni jedno małe ze szkła drobnego. Cała ta schownia mieszkania ma w sobie stalowanie i podłogę z tarcic dobrze zrobione. Wyszedłszy zaś z tej stancji do sieni, po lewej ręce kuchenka z kominem na dach wyprowadzonym, okien w tej izbie trzy ze szkła białego dobrego, obok tej izby komora.
Karczma w miasteczku Ławaryszkach na trakcie połockim stojąca, do której wchodząc wrota do stodoły na biegunach z tarczyc, wszedłszy zaś do izby gościnnej po lewej ręce piec z kafel ordynaryjnych, okien w twej izbie trzy ze szkła białego, całe już stare i potłuczone. Obok zaś tej stancji komorka mała, do której drzwi z tarczyc na zawiasach z klamką żelazną, okno jedne takoż ze szkła białego, stalowanie w tym mieszkaniu z tarcic. Dachu zaś w tej karczmie tylko połowa się znajduje, a połowa w części dranicami nowemi, w części staremi pokryta, reperacji koniecznej potrzebuje (...)

Litwa i Napoleon w 1812 roku

Litwa i Napoleon w 1812 roku (books.google.com)
Historycy od dawna toczą spór o postawy Litwinów w epoce napoleońskiej, a pytania o to, czy Litwa stanęła na wysokości oczekiwań cesarza Francuzów w 1812 roku, wciąż wzbudzają dyskusję. Książka "Litwa i Napoleon w 1812 roku" daje podstawy do sformułowania nowych ocen w tej dyskusji. Wieloletnie poszukiwania w archiwach litewskich, rosyjskich, białoruskich, ukraińskich, francuskich oraz polskich pozwoliły dotrzeć do nieznanych wcześniej dokumentów, także takich, które całe lata traktowano jako zniszczone w 1812 roku. Na ich podstawie oraz na podstawie licznych wydawnictw źródłowych, pamiętników i obszernej literatury o wojnie 1812 roku Autor przedstawia szczegółowy opis, a na jego podstawie nową interpretację dziejów Litwy w epoce napoleońskiej. Dotyczy to zarówno sytuacji mieszkańców ziem litewskich pod zaborem rosyjskim od 1807 roku, jak i wydarzeń związanych z kampanią rosyjską Napoleona. Po raz pierwszy tak szczegółowo przedstawiono problem powołania i funkcjonowania władz Litwy w 1812 roku. Na podstawie nieznanych dotąd dokumentów zaprezentowano wysiłek wojenny Litwy, w tym formowanie wojsk litewskich i wszystkich sił nieregularnych. Wszystko to zdecydowanie zmienia wcześniejsze ustalenia w tych kwestiach. Pracę kończy opis klęski cesarza Francuzów i skutków przegranej kampanii dla Litwy, która powróciła pod rządy Aleksandra I.

Wilno i Województwo Wileńskie. 1937 rok

Wilno i Województwo Wileńskie. 1937 rok.
Informator społeczno-gospodarczy i księga adresowa Wilna i WOjewÓdztwa Wileńskiego.
Wilno
1937
Nakładem i Drukiem Wiktorii Krasnopolskiej

Fortyfikacje Polskie 1918-1939 wokół Wilna.

Самая полная информация по польским военным укреплениям в Вильнюсе и предместьях построеных в 1918-1939 годах. Читайте на этой ветке форума FORTYFIKACJE.NET
Особого внимания заслуживает иллюстрированный пост sqh от 2007-05-21
Все описано достоверно и примерно иллюстрировано:
1. Pierwsze polskie umocnienia 1920-23
2. Schrony bojowe nad Puszkarnią
3. Magazyny amunicyjne
4. Magazyny mobilizacyjne sprzętu fortyfikacyjnego
5. Budownictwo wojskowe zaplecza

Мара zjednoczonej Polski . 1918 rok.

Cudzego nie chcemy, swego nie oddamy!


Granice Państwa Polskiego ustalono zgodnie z następującymi zasadami:

1. Ilość przedstawicieli narodów ościennych, pozostających w granicach Państwa Polskiego, odpowiada ilości Polaków, zamieszkujących w pogranicznych powiatach państwa ościennych.

2. Portowe miasto Gdańsk i brzegi Wisły w zaborze niemieckim stanowią najważniejszą część Polski, ponieważ jest to jedyne wyjście na świat i dla tego nie może nie należeć do zjednoczonego wolnego Państwa Polskiego.

Wychodząc z powyższego założenia winny być połączone w jedną całość:

1. Ziemie Polskie z zaboru niemieckiego, a mianowicie: Mazowsze pruskie, Pomezanija , Prusy Królewskie, Ks. Poznańskie, Śląsk Górny. za wyłączeniem z takowych 18 zniemczonych powiatów, pozostaje obszar 62414 km. kw. o ludności 5.529866 m., w tem Polaków 3.410469.
2. Ziemie Polskie z zaboru Austro-Węgier , a mianowicie: Śląsk, Orawa, Śpiż , Galicja Zachodnia z częścią wschodniej, co za wyłączeniem ziem wynarodowionych stanowi obszar 54.639 km. kw. o ludności 4.640598 m., w tem Polaków 3.289051.
3. Ziemie Polskie z zaboru Rosyjskiego, a mianowicie: Królestwo kongresowe, (bez 4-ch pow. litewskich) i Okręg Polesko-Wileński 15 1/2 pow., co stanowi obszar 171.723 km. kw. o ludności 15.308746 m., w tem Polaków 10.495906.
   

4. Razem w 3-ch zaborach obszar 288776 km. kw. o ludności 25.479210 mieszkańców, w tem:

5. Polaków 17185426 co stanowi 67,6%
6. Żydów 2821665 ,, 11,0
7. Niemców 2438313 ,, 9,5
8. Rusinów 1118972 ,, 4,2
9. Białorusinów 983505 ,, 4,0
10. Litwinów 367476 ,, 1,5
11. Różnych 563853 ,, 2,2 (...)

бани крылатское

Губернии и входящие в них уезды. Российская Империя на кануне 1917 года

Губернии и входящие в них уезды. Российская Империя на кануне 1917 года


Архангельская, уезды: Александровский, Архангельский, Кемский, Мезенский, Онежский, Печорский, Пинежский, Холмогорский, Шенкурский;

Астраханская, уезды: Астраханский, Енотаевский, Красноярский, Царевский, Черноярский;

Бакинская, уезды: Бакинский, Геокчанский, Джеватский, Кубинский, Ленкоранский, Шемахинский;

Бессарабская, уезды: Аккерманский, Белецкий (Ясский), Бейдерский, Измаильский, Кишиневский, Оргеевский, Сорокский, Хотинский;

Виленская, уезды: Вилейский, Виленский, Дисненский, Лидский, Ошмянский, Свенцянский, Трокский;

Витебская, уезды: Велижский, Витебский, Городокский, Двинский, Дриссенский, Лепельский, Люцинский, Невельский, Полоцкий, Режицкий, Себежский;

Владимирская, уезды: Александровский, Владимирский, Вязниковский, Гороховецкий, Ковровский, Меленковский, Муромский, Переславский, Покровский, Судогодский, Суздальский, Шуйский, Юрьевский;

Вологодская, уезды: Вельский, Вологодский, Грязовецкий, Кадниковский, Никольский, Сольвычегодскии, Тотемский, Усть-Сысольский, Устюжский, Яренский;

Волынская, уезды: Владимир-Волынский, Дубенский, Житомирский, Изяславский, Ковельский, Кременецкий, Луцкий, Новоград-Волынский, Овручский, Острожский, Ровенский, Староконстантиновский;

Воронежская, уезды: Бирючский, Бобровский, Богучарский, Валуйский, Воронежский, Задонский, Землянский, Коротоякский. Нижнедевицкий, Новохоперский, Острогожский, Павловский;

Вятская, уезды: Вятский, Глазовский, Елабужский, Котельнический, Малмыжский, Нолинский, Орловский, Сарапульский, Слободской, Уржумский, Яранский;

Гродненская, уезды: Белостокский, Бельский, Брест-Литовский, Волковысский, Гродненский, Кобринский, Пружанский, Слонимский, Сокольский;

Екатеринославская, уезды: Александровский, Бахмутский, Верхнеднепровский, Екатеринославский, Мариупольский, Новомосковский, Павлоградский, Славяносербский;

Елизаветпольская, уезды: Арешский, Джеванширский, Елизаветпольский, Зангезурский, Казахский, Карягинский, Нухинский, Шушинский;

Енисейская, уезды: Ачинский, Енисейский, Канский, Красноярский, Минусинский, Туруханское отдельное управление;

Иркутская, уезды: Балаганский, Верхоленский, Иркутский, Киренский, Нижнеудинский;

Казанская, уезды: Казанский, Козмодемьянский, Лаишевский, Мамадышский, Свияжский, Спасский, Тетюшский, Царёвококшайский, Цивильский, Чебоксарский, Чистопольский, Ядринский;

Калужская, уезды: Боровский, Жиздринский, Калужский, Козельский, Лихвинский, Малоярославецкий, Медынский, Мещовский, Мосальский, Перемышльский, Тарусский;

Киевская, уезды: Бердичевский, Васильковский, Звенигородский, Каневский, Киевский, Липовецкий, Радомысльский, Сквирский, Таращанский, Уманский, Черкасский, Чигиринский;

Ковенская, уезды: Вилькомирский, Ковенский, Новоалександровский, Поневежский, Россиенский, Тельшевский, Шавельский;

Костромская, уезды: Буйский, Варнавинский, Ветлужский, Галичский, Кинешемский, Кологривский, Костромской, Макарьевский, Нерехтский, Солигаличский, Чухломский, Юрьевецкий;

Курляндская, уезды: Баусский, Виндавский, Газенпотский, Гольдингенский, Гробинский, Иллукстский, Митавский, Тальсенский, Тукумский, Фридрихштадтский, Якобштадтский;

Курская, уезды: Белгородский, Грайворонский, Дмитриевский, Корочанский, Курский, Льговский, Новооскольский, Обоянский, Путивльский, Рыльский, Старооскольский, Суджанский, Тимский, Фатежский, Щигровский;

Кутаисская, уезды: Зугдидский, Кутаисский, Лечхумский, Озургетский, Рачинский, Сенакский, Шорапанский;

Лифляндская, уезды: Валкский, Венденский, Верроский, Вольмарский, Перновский, Рижский, Феллинский, Юрьевский, Эзельский;

Минская, уезды: Бобруйский, Борисовский, Игуменский, Минский, Мозырский, Новогрудский, Пинский, Речицкий, Слуцкий;

Могилевская, уезды: Быховский, Гомельский, Горецкий, Климовичский, Могилевский, Мстиславский, Оршанский, Рогачевский, Сенненский, Чаусский, Чериковский;

Московская, уезды: Богородский, Бронницкий, Верейский, Волоколамский, Дмитревский, Звенигородский, Клинский, Коломенский, Можайский, Московский Подольский, Рузский, Серпуховский;

Нижегородская, уезды: Ардатовский, Арзамасский, Балахнинский, Васильсурский, Горбатовский, Княгининский, Лукояновский, Макарьевский, Нижегородский, Семеновский, Сергачский;

Новгородская, уезды: Белозерский, Боровичский, Валдайский, Демянский, Кирилловский, Крестецкий, Новгородский, Старорусский, Тихвинский, Устюжский, Череповецкий;

Олонецкая, уезды: Вытегорский, Каргопольский, Лодейнопольский, Олонецкий, Петрозаводский, Повенецкий, Пудожский;

Оренбургская, уезды: Верхнеуральский, Оренбургский, Орский, Троицкий, Челябинский;

Орловская, уезды: Волховский, Брянский, Дмитровский, Елецкий, Карачевский, Кромский, Ливенский, Малоархангельский, Мценский, Орловский, Севский, Трубчевский;

Пензенская, уезды: Городищенский, Инсарский, Керенский, Краснослободский, Мокшанский, Нижнеломовский, Наровчатский, Пензенский, Саранский, Чембарский;

Пермская, уезды: Верхотурский, Екатеринбургский, Ирбитский, Камышловский, Красноуфимский, Кунгурский, Осинский, Оханский, Пермский, Соликамский, Чердынский, Шадринский;

Подольская, уезды: Балтский, Брацлавский, Винницкий, Гайсинский, Каменец-Подольский, Летичевский, Литинский, Могилёвский, Новоушитский , Ольгопольский , Проскуровский, Ямпольский;

Полтавская, уезды: Гадячский, Зеньковский, Золотоношский, Кобелякский, Константиноградский, Кременчугский, Лохвицкий, Лубенский, Миргородский, Переяславский, Пирятинский, Полтавский, Прилукский, Роменский, Хорольский;

Псковская, уезды: Великолукский, Новоржевский, Опочецкий, Островский, Порховский, Псковский, Торопецкий, Холмский;

Рязанская, уезды: Данковский, Егорьевский, Зарайский, Касимовский, Михайловский, Пронский, Раненбургский, Ряжский, Рязанский, Сапожковский, Скопинский, Спасский;

Самарская, уезды: Бугульминский, Бугурусланский, Бузулукский, Николаевский, Новоузенский, Самарский, Ставропольский;

Санкт-петербургская, уезды: Гдовский,Лужский, Новоладожский, Петергофский, Санкт-Петербургский, Царскосельский, Шлиссельбургский, Ямбургский;

Саратовская, уезды: Аткарский, Балашовский, Вольский, Камышинский, Кузнецкий, Петровский, Саратовский, Сердобский, Хвалынский, Царицынский;

Симбирская, уезды: Алатырский, Ардатовский, Буинский, Карсунский, Курмышский, Сенгилеевский, Симбирский, Сызранский;

Смоленская, уезды: Бельский, Вяземский, Гжатский, Дорогобужский, Духовщинский, Ельнинский, Краснинский, Поречский, Рославльский, Смоленский, Сычёвский, Юхновский;

Ставропольская, уезды: Александровский, Благодарненский, Медвеженский, Святокрестовский, Ставропольский;

Таврическая, уезды: Бердянский, Днепровский(г. Алешки), Евпаторийский, Мелитопольский, Перекопский, Симферопольский, Феодосийский, Ялтинский;

Тамбовская, уезды: Борисоглебский, Елатомский, Кирсановский, Козловский, Лебедянский, Липецкий, Моршанский, Спасский, Тамбовский, Темниковский, Усманский , Шацкий;

Тверская, уезды: Бежецкий, Весьегонский, Вышневолодский, Зубцовский, Калязинский, Кашинский, Корчевский, Новоторжокский, Осташковский, Ржевский, Старицкий, Тверской;

Тифлисская, уезды: Ахалкалакский, Ахалцихский, Борталинский, Горийский , Душетский, Сигнахский, Телавский, Тионетский, Тифлисский;

Тобольская, уезды: Березовский, Ишимский, Курганский, Сургутский, Тарский,Тобольский, Туринский, Тюкалинский, Тюменский, Ялуторовский;

Томская, уезды: Барнаульский, Бийский, Змеиногорский, Каннский, Кузнецкий, Мариинский, Томский;

Тульская, уезды: Алексинский, Белёвский, Богородицкий, Венёвский, Епифанский, Ефремовский, Каширский, Крапивенский, Новосильский, Одоевский, Тульский, Чернский;

Уфимская, уезды: Белебейский, Бирский, Златоустовский, Мензелинский, Стерлитамакский, Уфимский;

Харьковская: Ахтырский, Богодуховский, Валковский, Волчанский, Змиёвский, Изюмский, Купянский, Лебединский, Старобельский, Сумской, Харьковский;

Херсонская, уезды: Александрийский, Ананьевский, Елизаветградский, Одесский, Тираспольский, Херсонский;

Черниговская, уезды: Борзнянский, Глуховский, Городнянский, Козелецкий, Конотопский, Кролевецкий, Мглинский, Нежинский, Новгород-Северский, Новозыбковский, Остёрский, Сосницкий, Стародубский, Суражский, Черниговский;

Черноморская, округа: Новороссийский, Сочинский, Туапсинский;

Эриванская, уезды: Александропольский, Нахичеванский, Новобаязетский, Сурмалинский, Шаруро-Даралагезский, Эриванский, Эчмиадзинский;

Эстляндская, уезды: Везенбергский, Вейсенштейнский, Гапсальский, Ревельский;

Ярославская: Даниловский, Любимский, Мологский, Мышкинский, Пошехонский, Романово-Борисоглебский, Ростовский, Рыбинский, Угличский, Ярославский.


Области

Акмолинская, уезды: Акмолинский, Атбасарский, Кокчетавский, Омский, Петропавловский;

Амурская: Амурский уезд, округ Амурского казачьего войска;

Батумская, округа: Артвинский, Батумский;

Дагестанская, округа: Аварский, Андийский, Гунибский, Даргинский, Казикумухский, Кайтаго-Табасаранский, Кюринский, Самурский, Темир-Хан-Шуринский;

Забайкальская, уезды: Акшинский, Баргузинский, Верхнеудинский, Нерчинский, Селенгинский, Троицкосавский, Читинский;

Закаспийская, уезды: Асхабадский, Красноводский, Мангышлакский, Мервский, Тедженский;

Камчатская, уезды: Анадырский, Гижигинский, Командорских островов, Петропавловский;

Кубанская, отделы: Баталпашинский, Ейский, Екатеринодарский, Кавказский, Лабинский, Майкопский, Таманский;

Область войска Донского, округа и уезды: Донецкий, 1-й Донской, 2-й Донской, Ростовский, Сальский, Таганрогский, Усть-Медведицкий, Хопёрский, Черкасский;

Приморская, уезды: Иманский, Николаевский, Никольск-Уссурийский, Ольгинский, Удский, Хабаровский;

Самаркандская, уезды: Джизакский, Каттакурганский, Самаркандский, Ходжентский;

Сахалинская, участки: Александровский, Тымовский;

Семипалатинская, уезды: Зайсанский, Каркаралинский, Павлодарский, Семипалатинский, Усть-Каменогорский;

Семиреченская, уезды: Верненский, Джаркентский, Копальский, Лепсинский, Пишпекский, Пржевальский;

Сырдарьинская, уезды: Аулиэатинский, Казалинский, Перовский, Ташкентский, Чимкентский, Амударьинский;

Терская, округа: Веденский, Владикавказский, Грозненский, Нальчикский, Назрановский, Хасавъюртовский;

Тургайская, уезды: Актюбинский, Иргизский, Кустанайский, Тургайский;

Уральская, уезды: Гурьевский, Лбищенский, Темирский, Уральский;

Ферганская, уезды: Андижанский, Кокандский, Маргеланский, Наманганский, Ошский;

Якутская, округа: Верхоянский, Вилюйский, Колымский, Олёкминский, Якутский

Бивуак Наполеона в Кокутишках

KOKUTISZKI, bourg de Russie, en Europe, gouv. et à 19 1. N. N. E. de Vilna, dislr. et à 11 1. 3/4 E. N. E. de Vilkomirz.



In bivouac bei Kokuticzki den 9 Juli 1812
Хотя знающие люди говорят, что это могло быть и в Кокутишках Свенцянского уезда Виленской губернии.
Те кто ищет по Наполеону в Литве должны оценить хинт)

Между Kirgaliozky и Suderwa 30 июня 1812

Что за Kirgaliozky такие?
Ломаю голову...

Spis nazwisk szlachty polskiej

Spis nazwisk szlachty polskiej
Dunin Borkowski Jerzy Seweryn Teofil
Lwów
1887

Spis szlachty Królestwa Polskiego

Список Дворян Царства Польского с приобщением кратких сведений о доказательствах дворянства.
Варшава
1851 год.

Spis szlachty Królestwa Polskiego z dodaniem krótkiéj informacyi o dowodach szlachectwa.
Samuel Orgelbrand
Warszawa
1851

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego

Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego z wyrażeniem ich położenia i ludności alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowey Spraw Wewnętrznych i Policyi.
Tom 2 M-Z
Warszawa
1827

В кригере. Владимир Богомолов.

В повести новый взгляд на послевоенную реальность. Владивосток 1945 год бывших боевых офицеров распихивают по дальневосточным дырам от Чукотки до Курил. Повесть не пахнет героизмом, а отдает обычной человеческой жизнью, потому и читается на одном дыхании.

А для любви там, братцы... и для семейной жизни... Дунька Кулакова... белые медведицы и ездовые собаки... Если, конечно, поймаешь... и если не отгрызут...
Из рассказа офицера-артиллериста на станции Владивосток в полдень 3 октября 1945 года.

В кригере. Владимир Богомолов. - ЧИТАТЬ

Wilno. Snipiszki.

Święciany. Droga na Dinaburg.

1915 (?)

Боевые записи и воспоминания командира полка и офицера Генерального Штаба за 1914-1917 годы.

Боевые записи и воспоминания командира полка и офицера Генерального Штаба за 1914-1917 годы.
Э.А.ВЕРЦИНСКИЙ.
Таллинн-Ревель, 1931.

Об авторе:
* Окончил 1-й кадетский корпус.
* 1 сентября 1890 — Поступил на военную службу.
* 1892 — Окончил 1-е военное Павловское училище, выпущен подпоручиком в лейб-гвардии Кексгольмский полк.
* 6 декабря 1894 — Подпоручик гвардии.
* 4 августа 1896 — Поручик гвардии.
* 1900 — Окончил Николаевскую академию Генерального Штаба по 1-му разряду. Состоял при Варшавском военном округе.
* 6 мая 1900 — Штабс-капитан гвардии с переименованием в капитаны генштаба.
* 26 ноября 1900 — Старший адъютант штаба 2-го кавалерийского корпуса.
* 9 ноября 1902 — 11 ноября 1903 — Цензовое командование ротой в лейб-гвардии Кексгольмском полку.
* 9 сентября 1903 — Прикомандирован к Чугуевскому пехотному юнкерскому училищу для преподавания военных наук.
* 4 августа 1904 — Столоначальник Главного Штаба.
* 6 декабря 1904 — Подполковник.
* 4 июня 1905 — Штаб-офицер для особых поручений при штабе I Сибирского армейского корпуса. Участвовал в русско-японской войне.
* 21 мая — 30 сентября 1907 — Цензовое командование батальоном в 85-м пехотном Выборгском полку. * 11 октября 1907 — Штаб-офицер для особых поручений при штабе XVIII армейского корпуса.
* 3 мая — 4 июля 1907 — Прикомандирован к артиллерии.
* 6 декабря 1908 — Полковник.
* 13 августа 1910 — Начальник штаба гвардейской стрелковой бригады.
* 30 августа 1914 — Командир 145-го пехотного Новочеркасского полка.
* 7 ноября 1914 — Генерал-майор.
* 22 января 1915 — Командир лейб-гвардии 2-го Стрелкового Царскосельского полка.
* 21 сентября 1915 — Начальник штаба гвардейской стрелковой бригады.
* 7 сентября 1916 — Начальник штаба гвардейской стрелковой дивизии.
* 19 февраля 1917 — Генерал-майор, начальник штаба XVIII армейского корпуса.
* 10 июня 1917 — Начальник штаба 8-й армии.
* 29 августа 1917 — Командир гвардейской стрелковой дивизии.
* Август 1917 — В резерве чинов при штабе Петроградского военного округа.
* 31 января 1918 — 1-й обер-квартирмейстер ГУГШ.
* В распоряжении начальника Генерального Штаба.
* 13 июля 1918 — Вышел в отставку.
* 1 мая 1918 — Открыл табачную лавку.
* 1921 — Получил эстонское гражданство.
* Весна 1922 — Арестован по обвинению в посещении посольства Эстонии в Петрограде. Провел в заключении 3,5 месяца по обвинению в продаже золотых и серебряных вещей.
* 2 августа 1923 — Уехал в Эстонию. Не смог поступить в эстонскую армию ввиду незнания эстонского языка.
* Жил случайными заработками (в т. ч. торговал луком).
* 27 января 1925 — Вновь подал прошение о зачислении на военную службу и вновь получил отказ.
* 1925 — Агент Северного страхового общества.
* 1925-1926 — Стал членом Объединения лейб-гвардии Кексгольмского полка.
* 1930-1937 — Жил в Таллине.
* Возглавлял Союз гвардейских стрелков в Эстонии, был заместителем председателя Комитета «Дня русского инвалида».
* 29 сентября 1940 — После аннексии прибалтийских государств арестован органами НКВД.
* 24 февраля 1941 — Приговорен к расстрелу, расстрелян в Ленинграде.

Шляхетская вольница

Довольно любопытная статья о нравах шляхты Речи Посполитой. Статья политически ангажирована, но если отбросить всю политическую наполняющую читается очень легко и увлекательно.

То же семейство Вишневецких в 1590 году объявило войну… Русскому государству за городки Прилуки и Сиетино. У польского короля был с царем «вечный мир», по которому Прилуки и Сиетино считались московскими землями. Но магнатам Вишневецким король – не указ. Они вели частную войну с московитами аж до 1603 года, когда царь Борис Годунов велел, эвакуировав население в глубь страны, оба городка сжечь.

Kościoły zlikwidowane w diecezji wileńskiej w XIX w

-1-

DIECEZJA WILEŃSKA. Utworzona została w 1388r. Odtąd aż do rozbiorów ziemie między Biebrzą i Narwią należały do biskupstwa wileńskiego, które przed rozbiorami obejmowało olbrzymie tereny aż poza Dniepr na wschodzie i Dźwinę na północy, a Prypeć na południu. Po ostatnim rozbiorze kraju ziemie obecnej archidiecezji białostockiej znalazły się pod panowaniem pruskim, a w 1807r. Zostały włączone do Rosji. Pod względem kościelnym w zaborze pruskim należały do utworzonej w 1799r. Diecezji wigierskiej, a po przyłączeniu do Imperium Rosyjskiego z obwodu białostockiego utworzono archidiakonat białostocki (1808) i poddając go pod władze arcybiskupów mohylewskich włączono do archidiecezji mohylewskiej, w granicach której był do 1848r. W tym roku z powrotem przyłączono go diecezji wileńskiej. W XIX wieku na tym terenie szereg parafii zlikwidowano, a kościoły parafialne zabrano na cerkwie. Było to spowodowane carską polityką wobec Kościoła Katolickiego prowadzoną po powstaniu styczniowym. Dopiero po ukazie tolerancyjnym z 1905r. Przywrócono do życia większość skasowanych parafii, a także zaczęto tworzyć nowe. Przyśpieszenie w rozwoju sieci parafialnej nastąpiło dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Po zawarciu w roku 1925 konkordatu ze Stolicą Apostolską, diecezja wileńska została podniesiona do rangi arcybiskupstwa. Utworzono też wówczas metropolię wileńską. Po II wojnie światowej granice polityczne podzieliły archidiecezję wileńską.
Kościoły zlikwidowane w diecezji wileńskiej w XIX w
Barbaryszki - 1.), wś, dwór i dwazaśe., pow. wiłkomierski, w l okr. poi., gm. Wieprze, o 15 w. od Wiłkomierza. 2.) B, os. karcz, dóbr Drujki, pow. dzisieński. 3.) B. (ob. t. I, 105), dobra skarb., pow. trocki, 2 okr. poi., gm. Sumiliszki, dawniej własność Wołodzków, Horodkowskieh i Kozakiewiezów.
Bereza Kartuska - Klasztor Kartuzów ufundował podkanclerzy litewski Kazimierz Leon Sapieha w roku 1648. Kamień węgielny pod budowę klasztoru poświęcił nuncjusz apostolski Jan de Torres (abp adrianopolitański). Kartuzja budowana była przez architekta sprowadzonego z Włoch. Uposażenie klasztoru (okoliczne miasteczka, wsie, wody i lasy) zatwierdził sejm w 1653. Po zakończeniu budowy kościoła klasztornego konsekrował go biskup wileński Aleksander Kazimierz Sapieha dnia 6 czerwca 1666. Kościół wraz z eremami otoczony został wałami tak, że całość miała kształt sześciokątnej twierdzy. W 1706 car Piotr I Wielki wraz Augustem II zajęli klasztor z wojskiem. W klasztorze pozostał garnizon 1500 dragonów. Klasztor został zdobyty przez wojska Karola XII w dniu 28 kwietnia 1706. Karol XII w klasztorze spędził dzień 30 kwietnia. Kasata klasztoru nastąpiła w roku 1831. Później kościół klasztorny służył jako kościół parafialny dekanatu prużańskiego.
Bezdzież - wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim.
Bienica - wieś na Białorusi w obw. mińskim.
Boćki – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie bielskim, wies gminie Boćki, nad rzeką Nurzec, 16 km od Bielska Podlaskiego.
Braszewicze - wies Braszewicze, Drohiczyn rejon, obwód Brześć.
Brześć - miasto na Białorusi, na Polesiu, nad Bugiem, u ujścia Muchawca, stolica obwodu brzeskiego.
Bystrzyca
Chołchła
Chożów
Cudzeniszki
Czarnowczyce
Dereczyn
Drohiczyn
Rudnia
Dukszty
Duniłowicze
Dywin
Dziatkowicze
Dziembrów
Dzisna
Granne
Grodno
Gudohaj
Horodec
Ikaśńу
Ilia
Iwacewicze
Jałówka
Janopol
Kiryanowce
Kiwatycze
Kleszczele
Klimówka
Koleśniki
Kossów
Kozłowsk
Krasno
Krewo

Do mieszkańców byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego

Odezwa "Do mieszkańców byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego" w języku polskim i litewskim wydana przez Józefa Piłsudskiego. 1919
Oraz Odezwa wydana przez Józefa Piłsudskiego w języku białoruskim i w jidysz.

Starożytna Polska pod względem historycznym, geograficznym i statystycznym

Starożytna Polska pod względem historycznym, geograficznym i statystycznym opisana przez Michała Balińskiego i Tymoteusz Lipińskiego. T.4
Warszawa
1886
Wielkie księztwo Litewskie (Woj. Wileńskie, Woj. Trockie, Ks. Żmudzkie, Woj. Smoleńskie, Woj. Połockie, Woj. Nowogrodzkie, Woj. Witebskie, Woj. Brzeskie, Woj. Mścisławskie, Woj. Mińskie, Woj. Inflantskie).Indeks miejscowości.

Tymoteusz Lipiński (ur. 1797 - 1856 ) - historyk starożytnik, archeolog. Jego stryjem był Józef Lipiński, polski pisarz, tłumacz, krytyk literacki i teatralny.
Interesował się historią starożytną i historią Polski, wiele podróżował po kraju i zbierał wszelkie informacje z tym związane. Owocem tych badań jest pomnikowej wartości dzieło "Starożytna Polska pod względem historycznym, geograficznym i statystycznym"

Michał Baliński (ur. 14 sierpnia 1794 - 3 stycznia 1864 w Wilnie), polski historyk, pisarz, publicysta, działacz oświatowy.

Herby miast i ziem polskich

Herby miast i ziem polskich
Chomicki Antoni
Warszawa
1939

Mapa samochodowa i stanu dróg w Polsce na rok 1937/8

Mapa samochodowa i stanu dróg w Polsce na rok 1937-1938
Polska 1918-1939 r. - mapy drogowe
Polski Turning Klub

Лявон Франтишек Жолгусь убийца президента США Уильяма МакКинли

Стрелявшего по его личным документам звали Леон Фрэнк Чолгош. Но вот только настоящее его имя было Лявон Франтишек Жолгусь, он был сыном Павла Жолгуся - обедневшего мелкого шляхтича тогдашней Виленской губернии, вероятно, из-под Островца, сейчас это Гродненская область. В 60-х годах XIX века Павел Жолгусь эмигрировал, сначала жил в Германии, потом через несколько лет перебрался в Америку. Здесь и произошла эта удивительная трансформация» фамилии - на таможне его почему-то приняли за… венгра. Там, кстати, в 1873-м у него и родился Лявон.

полная статья

Интересно откуда они взяли такую информацию.
Если кто в курсе, поделитесь.

Powiat wileński. Obszar języka litewskiego

Powiat wileński.

Tu i wszędzie następnie rubryka bez cyfry oznacza ilość ogólną, I. Rosyan, II. Polaków i Białorusów, III Litwinów, IV. Żydów, V. inne narodowości (Tatarów, Niemców). Skróceniu: R. Rosyanin lub rosyjski, P. Polak lub polski, H. Białoruś lub białoruski, L. Litwin lub litewski, N. Niemiec, niemiecki, Ż. Żyd, żydowski, T. Tatar, tatarski, w. wieś, z. zaścianek, ok. okolica, f. folwark, m. majątek, nik. mieszkaniec. „Sielskoje obszczestwo" tłumaczę stale przez „gmina".

Wykaz włości z gmin.

Вильна и окрестности

Вильна и окрестности
Путеводитель и историческая справочная книжка
С планом города Вильны, 9-ю рисунками и картою Виленской губернии.
Вильна
1883

Labonary w 1889

Labonary, kościół pierwotny niewiadomo
kto i kiedy wzniósł, obecnie istniejący podług rub...,
drewno pod wezwano Narodz. N. Panny, wzniósł pro-
boszcz (nazwiska nie ma) z parafianami, w r. 1820;
Korewa zaś podaje, że proboszczem był wówczas ks.
Jan Dorgiewicz.
W r. 1863 proboszczem ks. Józef Wolski w r.
1889 ks. Kazimierz Bandzewicz.
Wiernych było w latach:
1863 1870 1875 1881 1884 1889
2300 2598 2928 3134 3204 3395

Kartka z dziejów kościoła katolickiego w Polsce Rosyjskiej : biskupstwo wileńskie

Spisy ludności miasta Wilna

Spisy ludności miasta Wilna za okupacji niemieckiej od d. 1 listopada 1915 r.
Michał Brensztejn
Warszawa
1919

Przewodnik po Guberni Wileńskiej

Przewodnik po Guberni Wileńskiej
Przewodnik po Gubernji Wileńskiej : zarys statystyczno-opisowy (z mapką)
Edward Maliszewski
1919

Gub. wileńska tworzy główny ośrodek ziem daw-
nego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Na jej obszarze
mieści sic: najwięcej miejscowości, mających związek
z historją Litwy zarówno pogańskiej, jak i związanej pó-
źniej węzłami unji z Polską. Na jej terenie stykają się
równit'ż ze sobą bezpośrednio trzy główne narodowości
kraju: Polacy, Litwini i Białorusini. Stąd płynie to znacze-
nie, jakie przejścia tej części kraju miały zaWsze i mieć
zapewne będą nadtII wobec losów całej Litwy.
Za czasóW Rzeczypospolitej obszar, objęty później
granicami gub. wileńskiej, wchodził w 5kład trzech woje-
wództw: wileńskiego, trockiego i połockie

Latopisiec Litwy i Kronika Ruska

Latopisiec Litwy i Kronika Ruska : z rękopisu sławiańskiego przepisane, wypisami z wremennika sofiyskiego pomnożone, przypisami i objaśnieniami dla czytelników polskich potrzebnemi opatrzone.

Ignacy Daniłowicz
Wilno
1827
Tekst częściowo rosyjski

Kowalstwo ludowe w województwie wileńskim. Zygmunt Jan Korybutiak.

Kowalstwo ludowe w województwie wileńskim
Zygmunt Jan Korybutiak
Wilno
1936

Kowalstwo artystyczne. Etnografia Wilna.

Mapa 1893 - Wilno i ziemia Wileńska

Übersichtskarte von Mitteleuropa : Wilna - 1893
Wilno (Litwa) - mapa - 1893 rok.

Карта Гродненской губернии

Карта Гродненской губернии 1823 года из Географического атласа Российской Империи, составленого Василием Петровичем Пядышевым. Помимо этого атласа известен как гравер и составитель следующих карт и атласов:
"Географич. атлас Росс. Империи", 80 листов, СПб. 1827,
"Atlas géographique de l'Empire de Russie en 83 feuilles. St.-Pbg. 1834"
"Путеводитель по всей Российской Империи и Царству Польскому", ч. I, СПб.
"Генеральная карта Лифляндской губернии", СПб. 1820,
"Генеральная карта Псковской губернии", СПб. 1820
"Генеральная карта Эстляндской губернии", СПб. 1820 .

Скачать Карту Гродненской губернии

Dziennik wyprawy Stefana Batorego pod Psków. Jan Piotrowski

Dziennik wyprawy Stefana Batorego pod Psków.
Jan Piotrowski
Kraków
1896
Download

Nazwą wielkiej wojny moskiewskiej obdarzyła hi-
story a trzy wyprawy Stefana Batorego przeciw Iwanowi
Groźnemu: połocką r. 1579, wielkołucką r. ISSO i pskow-
ską r. 1581, których celem ostatecznym było odzyskanie
utraconych Inflant.

Biskupstwo wileńskie... Jan Kurczewski

Biskupstwo wileńskie od jego założenia aż do dni obecnych, zawierające dzieje i prace biskupów i duchowieństwa djecezji wileńskiej, oraz wykaz kościołów, klasztorów, szkół i zakładów dobroczynnych i społecznych. Opracował ks. Jan Kurczewski
Download
Józef Zawadzki
Wilno
1912

Urzędowy spis lekarzy Rzeczypospolitej Polskiej

Urzędowy spis lekarzy uprawnionych do wykonywania praktyki lekarskiej oraz aptek w Rzeczypospolitej Polskiej
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Generalna Dyrekcja Służby Zdrowia
1924/25

Po zredagowaniu spisu zostali zarejestrowani w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych (generalnej dyrekcji Służby Zdrowia)
następujący lekarze:


Abusch Samuel, ur. 1890, dypl. 1923, kob., Kraków-Podgórze, Zamojskiego 2.
Baliclca Uliera, ur. 1888, dypl. 1915, skór., Lwów, Sakramentek 4.
Borecki Mateusz, ur 1874, dypl. 1897, Wołpa p. Grodno.
Brichta Zdzisław Walerian, ur. 1893, dypl. 1924, dzieci, Lwów, Pawlinów 5,
Bronz Alcksander, ur. 1882, dypl. 1913, kob., Ryp:n, Kościuszki 9.
Chadźy Szymon, ur. 1874, dypl. 1903, Równe, Mickiewicza 9.
Cukierman Aron Chaim, ur. 1858, dypl. 1888, Krzemieniec, Franciszkań. 54,
Dankiewicz Jan. ur. 1893, dypl 1924, Lwów, pl. Bernadyński 3.
Dąbrowski Bazyli Henryk, ur. 18%, dypl. 1924, Starogard, (Pomorze] 65. p. p,
Dega Wiktor, ur. 1896, dypl. 1924, Poznań, Klinika Ortopedo Uniw, Poznań,
Engelberg Izrael, ur. 1895, dypl. 1923, Pomorzany p. Zborów.
Fiszman Fewel, ur 1894, dyp1. 1924, Lublin, Olejna 5.
Gleichgewicht Fajwel, ur. 1895 dypl. 1924, Warsz. Al. Jerozolimskie 79.
Górka Zygmunt Stanisław, Ur. 1894, dypJ. 1919, Poznań, Młyńska 4.
Górczyna Zofia, ur, 1892, dypl. 1923, Poznań, Młyńska 4.
Groo Branko Stanisław, ur. 1897, dypl. 1924, Lwów, Pełczyńska 3.
Guczko Mikołaj, ur 1884, dypl. 1910, Warszawa, Jagiellońska 32.
Habo Olga, ur. 1898, dypl. 1924, Lwów, 'Gródecka 46.
Hurwicz Judei, ur. 1870, dypl. 1897, Łuniniec, pjllsudskiego 23.
Jaouszewicz Ignacy, ur. 1874, dypl. 1902, Lublin, Namiestnikowska 32.
Jawrower Cecylja, ur, 1889, dypl. 1923, Lwów, Zielona 56.
Kaczyński Antoni, ur. 18%, dypl. 1924, Klarysew gm Jeziorna Zakl. Wych.
KieU
er Józef, ur. 1896. dypl. 1924, Poznań, Pocztowa 31-a.

PIEŚNI LUDOWE ZIEMI WILEŃSKIEJ I NOWOGRÓDZKIEJ

PIEŚNI LUDOWE ZIEMI WILEŃSKIEJ I NOWOGRÓDZKIEJ
ZEBRAŁA
BRONISŁAWA GAWROŃSKA
ROK 1935
WYDAWNICTWO WILEŃSKIEGO ZWIĄZKU
TEATRÓW I CHÓRÓW LUDOWYCH
WILNO, WOLANA 10.

Teksty pieśni umieszczonych w zbiorku zostały
zanotowane z zachowaniem odrbności i charakteru I
miejscowej gwary w takiej formie, w jakiej były za-
śpiewane w poszczególnych wypadkach do zapisania.
Śpiewnik niniejszy nie ma pretensji do ścisłości
muzykologicznych, jest on przeznaczony dla celów
praktycznych, do śpiewania w świetlicach, przez chó-
ry ludowe, koła młodzieży i t. p. jednocześnie ma on
dać możność innym dzielnicom Państwa poznania
piękna wileńskiej i nowogródzkiej pieśni ludowej.

Badania archeologiczne nad zabytkami przedmiotów sztuk i rzemiosł itd w dawnej Litwie i Rusi Litewskiej.

Badania archeologiczne nad zabytkami przedmiotów sztuk i rzemiosł itd w dawnej Litwie i Rusi Litewskiej. Eustachy Tyszkiewicz.
Wilno
1850

Eustachy Tyszkiewicz
Był synem Piusa Tyszkiewicza i Augusty z Platerów. W 1831 ukończył gimnazjum w Mińsku. W 1855 został założycielem i dożywotnim prezesem Komisji Archeologicznej. Był twórcą Muzeum Starożytności w Wilnie. Był członkiem honorowym Instytutu Archeologicznego w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Został pochowany na Cmentarzu na Rossie w Wilnie.

Cmentarz na Rossie

Cmentarz na Rossie - pomnik polskiej historii Wilna.
Cmentarz na Rossie zespół cmentarny położony w dzielnicy Rossa w Wilnie, założony w 1801, poważnie zniszczony w 1952, zamknięty w 1967, wpisany do rejestru zabytków w 1969, jedna z czterech polskich nekropolii narodowych; w skład zespołu cmentarnego o powierzchni 10,8 ha wchodzą: Stara Rossa (1769), Nowa Rossa (1847), Cmentarz Wojskowy (1920), mauzoleum Matka i Serce Syna (1936).
Cmentarz na Rossie - pomnik polskiej historii Wilna. Miejsce ostatniego spoczynku wielu zasłużonych Polaków, miejsce gdzie we wspólnym grobowcu leży MATKA I SERCE SYNA. Pięknie położony na stromych wzgórzach z labiryntem tarasów, grobów i zieleni. Piękny zarówno tam gdzie groby zostały odrestaurowane jak i tam gdzie upływ czasu dokonał swego dzieła. Pamiętajmy o Rossie i innych wileńskich cmentarzach. Kto ma pamiętać o naszej historii jeśli nie my sami..

Zamek w Trokach

Zamek w Trokach – zamek położony na jeziorze Galwe na Litwie w miejscowości Troki.



Rozkaz budowy zamku na największej z trzech wysp jeziora Galve wydał wielki książę Kiejstut w drugiej połowie XIV w. Warownia miała stanowić wsparcie dla drugiego trockiego zamku położonego na półwyspie przy jeziorze.

Исторические заметки о Литве. Кукольник Павел Васильевич.

Исторические заметки о Литве. Кукольник Павел Васильевич. 1864
Читать

В продолжении 40-летняго пребывания в здешнем крае, старался я собирать всевозможные сведения о достопримечательных событиях, составляющих его историю. Желая на старости лет поделиться с читающею публикою приобретенными мною сведениями, я решился представить ей общее изображение судьбы всей Литвы сначала как народа, потом как государства, а наконец как области королевства, к которому оно присоединилось. Не имея возможности в кратком очерке представить все, что только входит в состав истории какого-либо народа, я обратил внимание на один предмет, а именно: развитие в Литве Русскаго элемента, и влияние его на судьбу государства. Остальные предметы описаны будут вкратце, только для сохранения исторической связи.
Имея в виду исключительно эту цель, я разделю Историю Литвы на три периода.
1) От появления литовского народа на историческом поприще до первого соединения его с Польшею, при Ягайле, то есть до 1385 года.
2) От Ягайлы до окончательного соединения с Польшею на люблинском съезде, в 1569 году.
3) От люблинского съезда до присоединения Литвы к России в 1795 году.

Путешествие по Замковой улице в Вильне. Кукольник Павел Васильевич.

Кукольник, Павел Васильевич. Путешествие по Замковой улице в Вильне / Виленский вестник. 1860
Читать

Итак, начинаем продолжительное впечатление, или, лучше сказать, продолжительный разговор, поделимся с благосклонным читателем всем, что увидим или вспомним, шагая за пределы отдаленной древности. Совершим, в качестве наблюдателя и антиквария, это путешествие по главным улицам Вильна, составляющим украшение бывшей Гедиминовой столицы, хотя в некоторых местах ширина ее не достигает шести сажень. - Это будет путешествие даже в буквальном смысле слова; мы точно будем шествовать пешком, потому что нам придется останавливаться часто, а иногда на долгое время. А как в дороге по большей части бывает скучно, и каждый путешественник должен заранее запастись провизией, чтобы не встретить на пути недостатка, то вооружимся веселым расположением духа, соберем запас исторических воспоминаний, сколько поместится в нашей устарелой памяти, и начнем наше странствование с того места, на котором еще недавно красовались Замковые ворота.

Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия

Спрогис И.Я., Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия, составленный по 40 актовым книгам Россиенского земского суда.
Вильна, 1888 год.

Скачать

Wilno. Widok na Wilia.

Widok na Wilia. Lata 30-te.

В.А.Городцов Руководство для археологических раскопок

В.А.Городцов Руководство для археологических раскопок
Москва
1914

Gorodcev - Rukovodstvo Dlia Archeologicheskih Razkopok

Publish at Scribd or explore others: Other Research History-European important for archeo

Wilno 1948 rok

Wileńskie Kaziuk

Wileński Kaziuk od trzech wieków jest zwiastunem wczesnej wiosny. Swięto to czasem jeszcze śnieżne, chłodne, a najczęściej słotne, jakże jest kolorowe. Bo wileńskie Kaziuki - chociaż na pozór są tylko rozpoczynającymi się w pierwszych dniach marca i trwającymi w Wilnie i okolicach czasem przez dwa tygodnie jarmarkami - w gruncie rzeczy od dawna już przekształciły się w największe, najdłużej trwające i najbarwniejsze święto miasta.
Jarmarki te Wilnianie zawdzięczają świętemu Kazimierzowi, synowi Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, urodzonemu w 1458 roku na Wawelu. Kazimierz Jagiellończyk - syn był uczniem Jana Długosza, uczestniczył w wyprawach wojennych i "spotkaniach dyplomatycznych" w Malborku, był na Sejmie w Piotrkowie. Wiosną 1483 roku został wysłany na Litwę, gdzie pełnił funkcję podkanclerza, a przez dwa lata praktycznie sprawował władzę królewską. Był niezwykle nabożny i wykształcony. Zmarł w 1484 roku w Grodnie (obecnie Białoruś) w wieku lat 26. W 1602 roku został przez papieża wyniesiony na ołtarze. Był jednym z pierwszych świętych na Litwie, jest jej patronem. Szczątki św. Kaziemierza złożone w srebrnej trumnie spoczywają w Katedrze Wileńskiej.
Kaziukowe pochody i jarmarki organizowano w Wilnie praktycznie od 1636 roku. Rozpoczynały się zawsze w dniu św. Kazimierza, czyli 4 marca. Pochodom towarzyszył orszak przebierańców, handlarzy, kuglarzy. Od 1935 roku na czele takiego pochodu jechał przebrany za św. Kaziemierza Wilnianin. Oto jak zapowiadał kolejnego, w tym właśnie 1935 roku, Kaziuka "Kurier Wileński":
"W roku bieżącym odbędzie się pochód, będący propagandą wyrobów regionalnych. Na wozach będą paradowały przez miasto palmy, pierniki, zabawki, len wileński, kukiełki. Ponadto udział weŸmie kapela wiejskich muzyków ze wsi Szaterniki, dwa chóry z Rudziszek i Kowaliszek w barwnych strojach ludowych...".
Jarmarki początkowo prowadzone były na wileńskim Placu Katedralnym, od 1901 roku przeniosły się na Plac Łukiski (największy plac w Wilnie). Potem przestały się mieścić nawet tu, ponieważ na targi zjeżdżało ponad 250 wozów. Byli to przede wszystkim ludzie z Wileńszczyzny i obecnej zachodniej Białorusi. Targowisko słynęło z przedmiotów gospodarstwa domowego. Zwożono tu wyroby drewniane, kute, ceramiczne, tkane - wszystko cokolwiek mogły ręce ludzkie w czasie długiej zimy zrobić.
Oprócz stosów drewnianych balii, beczek, niecek, cebrów, sprzedawcy układali wyroby kuszące oko każdej gosposi - łyżki, wałki, stolnice; dalej wyroby z łozy i leszczyny - kosze do bielizny i podróżne kuferki, meble i malowane koszyczki. Można tu też było kupić zwoje samodziałowych płócien cienkich i kurzelnych, ozdobione frędzlami ręczniki, wyroby garncarskie, wśród których królowały formy na wielkanocne baby, makutry, dzbanki i dzbanuszki oraz ma się rozumieć - tysiące piszczałek w kształcie kogucików, koników i gołąbków.
Tło muzyczne dla tych kolorowych jarmarków tworzyli nieodmienni kataryniarze wraz z papugami, które na życzenie klienta wybierały z koszyczka kartę z "prawdziwą przepowiednią". Żaden Kaziuk nie odbył się też bez słynnych smorgońskich obwarzanków, które "reklamowano" dowcipnie okrzykami (w wileńskiej gwarze): "Obwarzanki sprzedają, dziurki darmo oddają".
Wileńskie Kaziuki były chyba prekursorem dzisiejszych Walentynek. Sprzedawano tu pierniki - serduszka, przebite strzałą, kupowane dla ukochanej w dowód przywiązania. Niektóre z nich były ozdobione zabawnymi lukrowanymi napisami-wyznaniami (oczywiście w gwarze wileńskiej i oczywiście z błędami) w stylu: "Kaziukowa serca dają, bo na złotnia mnie nie staja. Zapamiętaj sobie dzień, gdy ja mówił kocham cień", "Weronicia, moja życia, daj mnie igła, daj mnie nicia, a ja wezma serca swoja i przyszyja tam, gdzie twoja...". Były na serduszkach napisy bardziej zwięzłe, ale równie wymowne: "Całuja ciebia - moja kroszka" lub dla odmiany: "Serca moja hyc na twoja - powiedz, czy ty będziesz moja?". Zdarzały się i dedykacje ociekające krwią: "Żebysz była moja i wiecej niczyja, serca moja dratwo do twego przyszyja".
Więcej:http://www.skrzacik.now.pl/kaziuki.html

Wilno - 27-28 października 1939

Litewskie i radzieckie wojsko w Wilnie, 27-28 października 1939.

O konflikcie języków polskiego i litewskiego w dyecezji wileńskiej

Uwagi o konflikcie języków polskiego i litewskiego w dyecezji wileńskiej
Hipolit Korwin-Milewski
1913

W dzienniku "l' Italie" , wychodzącym w Rzymie, poja-
wiła się ostatniemi czasy serja artykułów, traktujących o rze-
komem prześladowaniu przez Polaków w djecezji wileńskiej
narodowości i języka litewskiego. Złośliwy i pełen nienawiści
ton tych artykułów w kwestji, która, zdawałoby się, nie po-
winna roznamiętniać Włochów, zdradza wyraźnie inspirację.
Jednocześnie dużo się mówi o memorjale rozsyłanym tajem-
niczym sposobem w małej ilości egzemplarzy wybitniejszym
dygnitarzom duchownym w Rzymie w imieniu pewnego od-
łamu duchowieństwa litewskiego. Miałem możność zapozna-
nia się z treścią tego memorjału. Jest on do tego stopnia
stronniczym i przepełnionym faktami bądź zgoła fałszywymi,
bądź tendencyjnie opisanemi, zdradza tak systematyczną akcję
i zwycięstwo tej akcji miałoby tak fatalne skutki dla Koś-
cioła rzymsko-katolickiego, więcej może aniżeli dla mej naro-
dowości, że się poczułem do obowiązku poinformowania wy-
sokich czytelników memorjału o istotnym stanie rzeczy.
W rzeczywistości kampanja ta nie rozpoczęła się dzisiaj;
jej manifestem inauguracyjnym zdaje się być memorjał w ję-
zykach litewskim i łacińskim, w formie petycji do Ojca Świę-
tego z roku 1906, obficie rozpowszechniony.

Kościół św. Michała Archanioła

Michaliszki: Kościół św. Michała Archanioła W 1915 roku.


Michaliszki: Kościół św. Michała Archanioła w 1910 roku.- foto. I. Klos

Federowski M. Lud białoruski na Rusi Litewskiej

Federowski M. Lud białoruski na Rusi Litewskiej: materyały do etnografii słowiańskiej zgromadzone w latach 1877-1905.
T. 1. Wiara, wierzenia i przesądy z okolic Wołkowyska, Słonima, Lidy i Sokółki. Kraków, 1897

Federowski M. Lud białoruski na Rusi Litewskiej. Materiały do etnografii słowiańskiej zgromadzone w latach 1877-1905.
T. 2. Baśnie, przypowieści i podania ludu z okolic Wołkowyska, Słonima, Lidy i Sokółki. Cz. 1. Baśnie fantastyczno-mityczne. Kraków, 1902

Federowski M. Lud białoruski na Rusi Litewskiej. Materiały do etnografii słowiańskiej zgromadzone w latach 1877-1905.
T. 3. Baśnie, przypowieści i podania ludu z okolic Wołkowyska, Słonima, Lidy i Sokółki. Cz. 2. Tradycye historyczno-miejscowe oraz powieści obyczajowo-moralne. Kraków, 1903

Federowski M. Lud białoruski na Rusi Litewskiej. Materiały do etnografii słowiańskiej zgromadzone w latach 1877-1905.
T. 4. Przysłowia, żarcik, wyrażenia stałe oraz zagadki ludu, mieszczan i zagrodowców z okolic Grodna, Sokółki, Białegostoku, Bielska, Wołkowyska, Słonima, Nowogródka, Słucka, Lidy, Wilejki, Święcian i Oszmiany.

Tom 5-8 chroniony prawem autorskim. Publikacja cyfrowa jest dostępna na stanowiskach komputerowych w czytelniach Biblioteki Narodowej.

Federowski M. Lud białoruski. Materiały do etnografii słowiańskiej zgromadzone w latach 1877-1905. T. 5. Pieśni. Warszawa, 1958

Federowski M. Lud białoruski. Materiały do etnografii słowiańskiej zgromadzone w latach 1877-1905. T. 6. Pieśni. Warszawa, 1960

Federowski M. Lud białoruski. Pieśni frywolne i taneczne. Uzupełnienie do t. 6. Warszawa, 1960

Federowski M. Lud białoruski. T. 7. Suplement do tomu V i VI. Warszawa, 1969

Federowski M. Lud białoruski. T. 8. Inedita. Pieśni z archiwum zbieracza